Fabien Alain Barthez (ur. 28 czerwca 1971 w Lavelanet) – były francuski piłkarz grający na pozycji bramkarza. Syn rugbisty Alaina Bartheza.
Na początku kariery grał jako obrońca, jednak z czasem zmienił pozycję i zaczął występować jako bramkarz. W reprezentacji zadebiutował 25 maja 1994 roku w wygranym 1:0 meczu z Australią. W 1998 roku przyczynił się do zdobycia przez reprezentację Francji tytułu Mistrza Świata w piłce nożnej. Dwa lata później zdobył tytuł Mistrza Europy. Z Trójkolorowymi zdobył również Puchar Konfederacji w 2003 roku oraz srebrny medal na Mundialu 2006 w Niemczech. Jest wraz z Peterem Shiltonem współrekordzistą pod względem liczby rozegranych meczów z czystym kontem (po 10 meczów). Barthez jest też jedynym piłkarzem reprezentacji Francji, który rozegrał wszystkie 17 meczów, które drużyna ta grała na mistrzostwach świata od 1998 do 2006 roku. Jego transfer z AS Monaco do Manchester United kosztował 15 mln dolarów. Grał m.in. w następujących klubach: FC Toulouse, AS Monaco, Manchester United, Olympique Marsylia, FC Nantes.
Olympique Marsylia: Urodzony w Lavelanet, Barthez zadebiutował w Ligue 1 w barwach FC Toulouse dnia 21 września 1991 roku w meczu wyjazdowym z AS Nancy, który zakończył się remisem (1:1). Po udanym sezonie 1991/92 został zauważony przez działaczy Olympique Marsylia, z którymi wkrótce podpisał kontrakt. Już w pierwszym sezonie w Marsylii Barthez zdobył pierwsze rozgrywki w swojej karierze: Liga Mistrzów i Ligue 1. Dzięki zwycięstwu w Lidze Mistrzów w 1993 roku został wtedy najmłodszym bramkarzem, który zdobył to trofeum (21 lat, 10 miesięcy i 28 dni). Był nim do 2000 roku, kiedy to Iker Casillas zdobył z Realem Madryt Ligę Mistrzów mając 19 lat i 4 dni. Ale niestety Barthez wraz z kolegami nie cieszył się zbyt długo z triumfu tytuł w lidze francuskiej, który został im odebrany z powodu afery korupcyjnej i w następstwie czego zdegradowano ich do Ligue 2 po sezonie 1993/1994.
AS Monaco: W 1995 roku Barthez przeniósł się do AS Monaco, w którym grał do 2000 roku. Podczas pobytu w Monako wygrał z Czerwono-Białymi ligę francuską w 1997 i 2000 roku oraz triumfował w Superpucharze Francji w 1997 roku. Na Stade Louis II mimo gry w Olympique Marsylia, jest uważany za najlepszego gracza który występował w Monaco. Barthez mimo wielkiej arogancji zaskarbił sobie miano piłkarza, który niejednokrotnie ratował drużynę Monaco w trudnych momentach.
Manchester United: Po sukcesach na Mundialu 1998, Euro 2000 i w AS Monaco oraz po niespełnieniu oczekiwań przez dotychczasowych bramkarzy Manchesteru United: Marka Bosnicha, Raimonda van der Gouwa i Massimo Taibiego, trener Czerwonych Diabłów, Alex Ferguson szukał następcy wybitnego Petera Schmeichela i idealnym kandydatem do bramki jego zespołu okazał się właśnie francuski bramkarz, który za 15 mln dołączył do zespołu Premier League. W 2001 roku do Manchesteru United dołączył były kolega Bartheza z reprezentacji Laurent Blanc znany z przesądu, że całowanie przez niego łysej głowy Fabiena Bartheza przed meczem ma zapewnić drużynie powodzenie.
Uważany za ekscentryka, Barthez udanie rozpoczął sezon na Old Trafford. Jego pierwszy sezon zakończył się zdobyciem tytułu mistrzowskiego i przyzwyczaił się do gry w deszczowym Manchesterze po latach gry w słonecznym Monako. Miał on wielki udział w zdobyciu mistrzostwa i stał się ulubieńcem fanów zespołu. Był uwielbiany za ekscentryczne zachowania, szydercze dryblingi oraz niezwykły refleks podczas bronienia strzałów. Bardzo często ratował zespół z poważnych zagrożeń bramkowych, pomagając Manchesterowi z zdobyciu Hat-tricka w lidze angielskiej. Pamiętny incydent wydarzył się w marcu 2001 roku podczas meczu z Leeds United, Barthez celowo podciął zawodnika gospodarzy Iana Harte’a, faulując go na linii sześciu metrów. Sędzia Graham Poll podyktował rzut karny, który wykonywał sam Harte, a potem obroniony przez Bartheza w wspaniałym stylu jedną ręką. Podczas meczu czwartej rundy Pucharu Anglii z West Ham United próbował zastawić pułapkę ofsajdową na zawodniku drużyny przeciwnej Paolo Di Canio, podnosząc rękę w górę, ale sędzia nakazał kontynuować grę, a Di Canio kontynuował rajd i strzelił jedynego gola tego meczu.
Sezon 2001/2002 podzielił się dla Bartheza na dwie części. Pierwsza połowa sezonu była dla niego koszmarem. Barthez stwarzał dla swojej drużyny ryzyko, wychodząc często poza pole karne, a jego wybryki miały później swoje konsekwencje, które pozwalały zawodnikom drużyny przeciwnej na zdobywanie bramek. Ponosił odpowiedzialność za utratę goli w meczach m.in. z Deportivo La Coruna, Arsenalem Londyn. Po tych meczach było wiele spekulacji na temat jego osoby i wzywano do posadzenia Bartheza na ławkę rezerwowych. Jednak Sir Alex Ferguson nadal wierzył w bramkarza i w drugiej połowie sezonu grał „dawny Barthez”, słynący ze swych spektakularnych interwencji.
Był również znany z gry umysłem podczas rzutów karnych, wykonywanych przez zawodników przeciwnej drużyny. W listopadzie 2001 roku, kiedy piłkarz Leicesteru City, Muzzy Izzet przygotowywał się do wykonania rzutu karnego, stanął obok bramki trzymając się słupka. A Izzet zmęczony czekaniem uderzył płasko piłkę w dolnym rogu, ale sędzia nakazał karnego powtórzyć, którego Barthez obronił. Podobna sytuacja miała w październiku 2002, tym razem z udziałem zawodnika Fulhamu Londyn, Steeda Malbranque’a.
Sezon 2002/2003 w Premiership Barthez zakończył zdobyciem drugiego tytułu mistrza Anglii. 1 grudnia 2002 roku w wygranym wyjazdowym meczu ligowym z FC Liverpoolem (2:1) Barthez popisał się cudowną obroną strzału z 30 metrów pomocnika The Reds, Dietmara Hamanna. W następnych meczach Manchesteru United Barthez już nie zachwycał swoją grą na boisku. Był szeroko krytykowany za grę w meczu ćwierćfinałowym z Realem Madryt, gdyż dał się pokonać Brazylijczykowi Ronaldo z najbliższej odległości. Ten mecz okazał się ostatnim oficjalnym meczem Bartheza w barwach Czerwonych Diabłów, gdyż trener Alex Ferguson w trzech ostatnich meczach postawił na rezerwowego bramkarza, Roya Carrolla, zaś w Barthez następnym sezonie przegrał rywalizację z Timem Howardem.
Powrót do Marsylii: W sezonie 2003/2004 w wyniku przybycia na Old Trafford amerykańskiego bramkarza, Tima Howarda pozycja Bartheza w Manchesterze United zaczęła słabnąć. W związku z tym działacze Czerwonych Diabłów zgodzili się na wypożyczenie francuskiego golkipera do końca sezonu do Olympique Marsylia, w którym Barthez odnosił pierwsze sukcesy w profesjonalnej karierze. Jednak FIFA zablokowała umowę wypożyczenia na podstawie jego nieuzgodnienia w ramach międzynarodowego okienka transferowego. Oba kluby uzgodniły umowę w przerwie zimowej i tym z dniem 1 stycznia 2004 Barthez po prawie 9 lat powrócił na Stade Vélodrome. 27 kwietnia 2004 roku, Barthez zgodził się podpisać 2,5 letni kontrakt zaproponowany przez działaczy z Marsylii.
12 lutego 2005 roku w Casablance podczas meczu towarzyskiego Olympique Marsylia z miejscowym Wydad Casablanca (2:1 dla Marsylczyków) Barthez dopuścił się skandalu na boisku. W 80. minucie marokański sędzia, Abdellah El Achirri, pokazał Barthezowi czerwoną kartkę i nakazał mu opuścić boisko, w wyniku czego wywiązała się bijatyka pomiędzy zawodnikami obu drużyn. Barthez, schodząc z boiska, ostro protestował i opluł sędziego. W wyniku incydentu dnia 21 kwietnia 2005 roku Barthez został zawieszony na sześć miesięcy, z czego trzy miesiące w zawieszeniu.
Do gry powrócił 20 października 2005 roku, kiedy to Olympique miał wyjazdowy mecz fazy grupowej Pucharu UEFA z obrońcą trofeum, CSKA Moskwa. Mecz zakończył się zwycięstwem Marsylczyków (2:1).
W dniu 8 sierpnia 2006 roku, Barthez ogłosił, iż chciałby jeszcze przez co najmniej dwa lata kontynuować karierę w lidze francuskiej. Najidealniejszym dla niego scenariuszem byłby powrót do macierzystego klubu, FC Toulouse, gdzie mógłby być na tyle blisko, by mógł zająć się chorą matką. Ale powiedział również, jeśli do 31 sierpnia 2006 roku nie znajdzie klubu, zakończy on profesjonalną karierę. 5 października 2006 roku Barthez potwierdził informację o zakończeniu kariery, komentując swoją decyzję następującymi słowami:”Zaczynam nowe życie. Chcę dalej się nim cieszyć, ale już bez futbolu”
17 grudnia 2006 roku, Fabien Barthez zaledwie trzy miesiące po ogłoszeniu zakończenia kariery niespodziewanie zdecydował się wrócić na boisko podpisując kontrakt z klubem Ligue 1 FC Nantes, który szukał godnego następcy byłego konkurenta Bartheza w reprezentacji Mickaëla Landreau, który po Mundialu w Niemczech przeniósł do Paris Saint Germain a dotychczasowy golkiper Les Canaris, Vladimir Stojković nie spełnił oczekiwań działaczy klubu.
29 kwietnia 2007 roku po meczu z Stade Rennais opuścił swój klub, powodem tej decyzji były chuligańskie wybryki kibiców jego drużyny. Samochód Bartheza został uszkodzony, kopano karoserię i próbowano go przewrócić, zawodnik wyskoczył z pojazdu i wywiązała się bójka na pięści. Fabien opuścił swój dom i udał się ze swoją rodziną w nieznanym kierunku, zaś po meczu powiedział: „Nie zagram już w barwach Nantes. Decyzja ta nie ma nic wspólnego z piłką nożną. Nie czuję się tam bezpiecznie, więc lepiej będzie jeśli odejdę”. Po sezonie 2006/2007 nie grał już w żadnym klubie po czym ostatecznie zakończył piłkarska karierę. W Monaco rozegrał ponad 150 spotkań.
Manuel Marcel Amoros (ur. 1 lutego 1962 w Nîmes) – były francuski piłkarz, występujący na pozycji obrońcy. Z reprezentacją Francji zdobywca mistrzostwa Europy w 1984 roku i brązowego medalu Mistrzostw Świata 1986. Od 2010 roku jest selekcjonerem reprezentacji Komorów.
W drużynie narodowej zadebiutował w wieku dwudziestu lat 23 lutego 1982 roku w towarzyskim meczu z Włochami. Kilka miesięcy później selekcjoner Michel Hidalgo włączył go do kadry jadącej na mistrzostwa świata. W 1984 roku 22-letni Amoros miał być liderem formacji defensywnej Trójkolorowych w czasie mistrzostw Europy, ale już w pierwszym meczu – z Danią – otrzymał czerwoną kartkę. Zastąpił go Jean-François Domergue, który właśnie wtedy przeżywał swoje najlepsze piłkarskie dni. W efekcie Amoros zagrał jedynie 105 minut w czasie tego turnieju. Dwa lata później był już podstawowym zawodnikiem drużyny narodowej, która na Mundialu 1986 zdobyła brązowy medal.
W latach 1982-1992 w reprezentacji rozegrał 82 mecze i strzelił 1 gola. W Monaco rozegrał aż 293 spotkania.
Zdobył też: mistrzostwo Francji 1982 i 1988 oraz Puchar Francji 1985 z AS Monaco, mistrzostwo Francji 1990, 1991 i 1992, finał Pucharu Francji 1991 oraz finał Pucharu Mistrzów 1991 z Olympique Marsylia, mistrzostwo Europy 1984, III miejsce na Mundialu 1986 oraz IV miejsce na Mundialu 1982 z reprezentacją Francji, W pierwszej lidze francuskiej rozegrał 429 meczów.
Patrice Latyr Evra (ur. 15 maja 1981 w Dakarze) – francuski piłkarz pochodzenia senegalskiego grający na pozycji lewego obrońcy w Juventusie i reprezentacji Francji. Evra zaczął swoją przygodę z piłką nożną od rodzinnego klubu CO Les Ulis. Do klubu został sprowadzony przez przyjaciela Tshymena Buhanga, który powiedział trenerowi klubu: „Oto nowy Romário”. Evra spędził rok w klubie pod okiem trenera Jean-Claude Giordanelli, który jest teraz wiceprezesem klubu. Giordanella opisał gracza jako „Bardzo spokojny, trochę nieśmiały. To dobre dziecko”. Evra pierwotnie grał w piłkę nożną na pozycji napastnika. Podczas treningu był obserwowany przez skautów z Rennes i Lens. Jednak nie został przyjęty z powodu niskiego wzrostu. W 1993 roku dołączył do amatorskiego klubu CSF Brétigny z siedzibą w pobliżu Brétigny-sur-Orge. Podobnie jak w Les Ulis, Evra był obserowany przez kilka klubów, zwłaszcza przez Toulouse i Paris Saint-Germain. Z tym ostatnim podpisał kontrakt i został przekształcony na skrzydłowego. Evra przeszedł szkolenie w Camp des Loges przez kilka miesięcy, ale ostatecznie został zwolniony.
Po nieudanej próbie przekonania Paris Saint-Germain skautów, Evra wrócił do Brétigny i został zaproszony przez znajomego do udziału w turnieju piłki nożnej w 5-a-side organizowanym przez centum sportowe Juvisy-sur-Orge. Podczas gry został zauważony przez włoskiego skauta, który zaproponował mu możliwość wzięcia udziału w treningu z klubem Torino we Włoszech. Evra spędził dziesięć dni szkolenia z klubem, a po szkoleniu zaproponowano mu miejsce z młodymi wychowankami klubu. Był także zapraszany przez klub Serie C1 Marsala którego agenci zwabili go perspektywą zostania zawodowym piłkarzem. Evra wybrał drugą opcję i podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt w wieku 17 lat. Opisał ten moment jako „najlepsze uczucie jakie miałem w piłce nożnej”. Evra spędził tylko jeden sezon w klubie rozgrywając w sumie 27 meczów i strzelając sześc bramek. Po sezonie, przeniósł się do Serie B aby dołączyć do zespołu Monza za € 250 000 ponieważ transfer do Serie A do Romy i Lazio nie doszedł do skutku. Evra pojawił się tylko w trzech meczach, debiutując 29 sierpnia 1999 r. w porażce na wyjeździe przeciwko Alzano. Opuścił klub po zakończeniu sezonu po kłótni z trenerem klubu.
W 2002 roku manager AS Monaco Didier Deschamps będący pod wrażeniem jego gry, zaproponował mu kontrakt. Evra nie zastanawiał się długo – zespół z księstwa Monako był dla niego odskocznią do wielkiej kariery.Evra chiał grać na skrzydle ale manager postanowił że będzie grał na lewej stronie obrony. Obronę Monaco tworzyli na środku Rafael Márquez i Sébastien Squillaci, na prawej stronie Franck Jurietti. Patrice szybko stał się podstawowym zawodnikiem w drużynie. Został mu przydzielony numer 3. Zadebiutował w klubie w meczu otwarcia sezonu 2002/03 przeciwko Troyes wygranym 4-0. Dnia 28 września Evra strzelił swojego pierwszego gola dla klubu, zdobył zwycięską bramkę w wygranym meczu 2:1. W dniu 22 marca 2003 roku strzelił drugiego gola na 3-0 na wyjeździe nad Le Havre. Zwycięstwo to pozwoliło Monaco utrzymać swoją pozycję na szczycie tabeli, walcząc z Lyonem i Marsylią. Jednak w maju przegrało walkę o pierwsze miejsce na rzecz Lyonu. Monaco zdobyło drugie miejsce i prawo startu w Lidze Mistrzów. Ponadto klub wygrał Puchar Ligi pokonując w finale 4-1 Sochaux. Dla Evry to trofeum było pierwszym w kaierze.
Po sezonie odeszli Marquez i Jurietti odpowiednio do Barcelony i Bordeaux. Obaj zostali zastąpieni przez Gaël Givet i Hugo Ibarra, ten drugi został wypożyczony. W sezonie 2003/04 Evra pojawił się w 33 meczach ligowych asystując przy 4 golach. Monaco prowadziło przez 6 miesięcy od września do marca, ale tak jak w zeszłym sezonie dali się pokonać zespołowi z Lyonu. Evra zadebiutował w Lidze Mistrzów w dniu 17 września 2003 r. w fazie grupowej. Jego zespół pokonał holenderski PSV 2-1. Evra zagrał we wszystkich sześciu meczach fazy grupowej a Monaco zakończyło rywalizację na pierwszym miejscu. W zimowym okienku transferowym był łączony z angielskim Arsenalem, włoskim Juventusem i Milanem, oraz hiszpańską Barceloną[.
Ten jednak pozostał w klubie. 24 marca 2004 r., Evra doznał kontuzji kostki w przegranym meczu z Realem Madryt w ćwierćfinale Ligi Mistrzów. Kontuzja ta wykluczyła go na 3 mecze ligowe. Powrócił jednak na rewanż, w którym nie spodziewanie pokonali gości z Madrytu 3:1 i zapewnili sobie awans do półfinału. Tam Monaco zagrało z Chelsea. Evra pojawił się w obu meczach. Monaco awansowało do finału pokonując ich w dwumeczu 5-3. W finale, który odbył się na Arena AufSchalke w Niemczech, przypadło im FC Porto które wygrało mecz 3-0 i cały turniej. Evra został wyróżniony do najlepszej jedenastki roku w Ligue 1 i jako najlepszy młody gracz.
Pomimo że nie grał podczas Euro 2004 jego transferem były zainteresowane Manchester United, Juventus i Inter Mediolan. Mimo ofert Evra pozostał w Monaco. 24 września 2004 roku podpisał kontrakt łączący go z klubem do 2008 r. W sezonie Evra grał w 52 meczach wszystkich rozgrywek strzelając jedną bramkę i pomagając w siedmiu. Monaco odpadło w półfinale zarówno w Pucharze Ligi jak i Pucharze Francji. Evra strzelił swojego jedynego gola w sezonie w dniu 8 stycznia 2005 r. podczas 1/64 Pucharu Francji meczu przeciwko amatorskiemu klubowi AC Seyssinet-Pariset. Strzelił pierwszego gola w meczu zakończonym wynikiem 7-0. W Lidze Mistrzów Monaco odpadło w 1/8 rozgrywek przegrywając dwumecz z PSV 0-3. W kwietniu wypowiedział się na temat swojej przyszłości: „Jeżeli inne kluby wykazują zainteresowanie moją osobą, to myślę o tym poważnie”. Pomimo kilku klubów deklarujących zainteresowanie Evrą, Deschamps stwierdził, że gracz nie będzie sprzedawany. Przed startem sezonu 2005/06 Deschamps mianował go wicekapitanem zespołu. We wrześniu, Deschamps niespodziewanie zrezygnował z funkcji managera klubu powodu słabych wyników zespołu, media deklarowały, że z powodu jego niezgodności z prezesem klubu. W dniu 21 grudnia 2005 r., Evra zagrał po raz ostatni dla Monaco, w wygranym 1:0 meczu z Lille w Pucharze Ligi.
Patrick Battiston (ur. 12 marca 1957 w Amnéville), francuski piłkarz, występujący na pozycji libero. W 1984 roku zdobył mistrzostwo Europy z reprezentacją Francji, a dwa lata później – III miejsce na Mistrzostwach Świata 1986.
Jeden z najlepszych francuskich środkowych obrońców lat 80. Zaczynał karierę w prowincjonalnym klubie w Talange. Od 1973 roku przez siedem sezonów grał w FC Metz, skąd w 1980 roku przeniósł się do AS Saint-Etienne. Jego talent w pełni dojrzał pod trenerskim okiem Roberta Herbina. W 1981 roku Battiston świętował swoje pierwsze mistrzostwo Francji.
Na rok przed Euro 1984 Aimé Jacquet sprowadził go do Girondins Bordeaux. W ciągu czteroletniej współpracy z przyszłym selekcjonerem reprezentacji, Battiston mógł do swojej kolekcji trofeów dołożyć trzy tytuły mistrza kraju oraz dwa Puchary Francji. Piąty w swojej karierze triumf w rozgrywkach ligowych zaliczył w 1988 roku w barwach AS Monaco.
Na mistrzostwach Europy w 1984 roku był jednym z najsilniejszych punktów defensywy reprezentacji Francji, która zdobyła wówczas mistrzostwo Europy. Brał udział w trzech turniejach o Puchar Świata – w 1978, 1982 i 1986 roku. Szczególnie zapamiętał Copa del Mundo 1982, kiedy w meczu półfinałowym z RFN został brutalnie sfaulowany przez niemieckiego bramkarza Haralda Schumachera który wybił mu zęby i doprowadził do poważnych uszkodzeń głowy.Lekarze jeszcze na boisku podali zawodnikowi tlen.
Piłkarską karierę zakończył w 1991 roku, w wieku trzydziestu czterech lat. mistrzostwo Francji 1981 z AS Saint-Etienne. Jego sukcesy tomistrzostwo Francji 1984, 1985 i 1987 oraz Puchar Francji 1986 i 1987 z Girondins Bordeaux, mistrzostwo Francji 1988 z AS Monaco. W reprezentacji Francji od 1977 do 1989 roku rozegrał 56 meczów i strzelił 3 bramki – mistrzostwo Europy 1984, III miejsce – Mistrzostw Świata 1986 i IV miejsce na Mistrzostwach Świata 1982 oraz start w Mundialu 1978. Po zakończeniu sportowej kariery związał się z Girondins Bordeaux. W przeciwieństwie do wielu swoich kolegów z reprezentacji z 1984 roku nie poświęcił się pracy szkoleniowej. Przez całe lata 90. pracował w pionie administracyjnym klubu. Battison w Monaco rozegrał ponad 100 spotkań.
Lilian Thuram (ur. 1 stycznia 1972 w Pointe-à-Pitre w Gwadelupie) – były francuski obrońca pochodzenia gwadelupskiego, grający ostatnio w FC Barcelona. Karierę piłkarską musiał zakończyć po wykryciu u niego choroby serca. Lilian Thuram rozpoczął swoją przygodę z futbolem w AS Monaco, gdzie grał przez 6 sezonów. W 1996 roku kupiła go AC Parma, a 5 lat później – Juventus. Początki w nowych barwach były dla niego trudne, ale z czasem jego forma osiągnęła przyzwoity poziom. Thuram preferuje grę na środku defensywy, podczas gdy trener Marcello Lippi narzucał mu rolę bocznego obrońcy.
Sytuacja ta zmieniła się wraz objęciem posady trenera przez Fabio Capello. Jako reprezentant Francji Thuram dwukrotnie wznosił zwycięskie puchary – najpierw w Mistrzostwach Świata w 1998 roku oraz 2 lata później w Mistrzostwach Europy. Zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata w Niemczech w 2006. W 2006 roku, po spadku Juventusu do Serie B przeszedł na zasadzie transferu łączonego razem z Gianlucą Zambrottą do FC Barcelona.
W 2008 roku podczas testów medycznych w Paris Saint Germain wykryto u niego wadę serca taką samą, przez którą kilka lat temu zmarł jego brat. Jako reprezentant kraju rozegrał 142 mecze (rekord) i strzelił dwie bramki. Obydwa gole dla reprezentacji strzelił w meczu z Chorwacją w 1998 roku wygranym przez Francję 2:1. Chorwaci zdobyli swoją bramkę po błędzie Liliana Thurama, który następnie dwa razy umieścił piłkę w bramce Dražena Ladića. Po sezonie 2007/2008 wykryto u niego chorobę serca i 1 sierpnia 2008 oficjalnie ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej. W AS Monaco rozegrał ponad 170 spotkań, był ostoją zespołu przez wiele lat.
Inne pozycje zostaną opisane niebawem…