Królewskie początki: AS Monaco zostało założone w 1924r. Nie był to typowy klub piłkarski, o czym mogą świadczyć sekcje, jakie ASM wówczas posiadało. Oprócz piłki nożnej uprawiano tam: koszykówkę, pływanie i dyscypliny lekkoatletyczne. Drużyna z Księstwa Monaco ma ogromne ambicje, a to z racji patronatu księcia, który mieszka i mieszkał w tym malutkim państewku. Marzenia o awansie i grze w Ligue 1. spełniły się dopiero w sezonie 1954/55, w którym to ASM po raz pierwszy w historii wystąpiło w rozgrywkach pierwszej ligi. W pierwszym swoim meczu ulegli oni 1:3 na wyjeździe Reims. Pierwszy mecz u siebie rozegrali przeciwko Toulousie. Spotkanie zakończyło się remisem 1:1. Ogólnie sezon ten skończyli oni na całkiem dobrym 14.miejscu. Wówczas człon drużyny stanowili tacy piłkarze jak: Skiba, Bellot, Zitouni i Gianesi.
Pierwsze sukcesy i porażki W 1960r. Drużyna prowadzona przez Lucien Leduca zdobyła pierwszy Puchar Francji. Po burzliwej drodze do finału ,rozprawili się tam z St.Etienne. Mecz finałowy zakończył się wynikiem 4:2 dla „królewskich”. Rok później AS Monaco zdobyło pierwszy tytuł mistrzowski. Wówczas pan Leduc miał do dyspozycji takich piłkarzy jak Michel Hidalgo, Henri Biancheri, Theo i Delio Onnis. W sezonie 1962/63 kibice i piłkarze z księstwa świętowali pierwszy dublet, czyli zdobycie mistrzostwa i Pucharu Francji. Niestety wraz z odejściem tego trenera nastały cięższe czasy i AS Monaco tułało się między pierwszą a drugą ligą aż do połowy lat siedemdziesiątych. Wtedy to prezesem klubu został Jean-Louis Campora, który ponownie sprowadził Leduca, co zaowocowało powrotem na najwyższy szczebel rozgrywek i tytułem mistrzowskim w 1978 roku.
W pierwszym meczu w Lidze Mistrzów Monaco pokonało 7:2 AEK Ateny, niestety potem uległo Interowi Mediolan. Wówczas coraz sławniejsze Monaco zapraszano na różne turnieje, do Holandii, Belgii, Niemiec, Hiszpanii, czy Portugalii. Ceniono zarówno Leduca, jak i jego piłkarzy. Niestety, nie zawsze było tak różowo. W sezonie 1975/76 „Czerwono- Biali” opuścili szeregi D1. Jednak szybko do niej powrócili i jak się okazało ten spadek wiele dał piłkarzom. Jean- Luc Ettori, Roland Courbis, Delio Onnis, Jean Petit, Christian Dalger, Raoul Nogues, Alfred Vitalis, Bernard Gardon, Alain Moizan, Albert Vannucci- oni wszyscy musieli dojrzeć i dojrzeli!!! Pierwszy sezon po powrocie zakończyli na 1.miejscu, co było wówczas ewenementem.
Wyrabianie marki 1980r. AS Monaco zdobyło Puchar Francji, a 2 lata później kolejne mistrzostwo. Wówczas ukształtowały się takie talenty jak: Claude Puel, Manuel Amoros, Bruno Bellone, a przydatność potwierdzili: Umberto Barberis, Ralf Edstroem, Jacques Perais i Eric Pecout. Te nazwiska przyciągały na Stade Lousia II (powstały w 1937r.) 7 tys. (komplet) widzów. W sezonie 1984/85 pracownicy prezydenta Jeana- Lusia Campory zdobyli Puchar Francji. Tym razem nawet po odejściu Luciena, klub nie pogrążył się w kryzysie i lata osiemdziesiąte zaowocowały dwoma Pucharami Francji (1980 i 1985) oraz dwoma triumfami ligowymi (1982 i 1988). Niestety mimo niezłej gry na własnym podwórku, klub kompletnie zawodził w rozgrywkach europejskich.
W finale pokonali PSG. W lidze nie szło za dobrze, więc w lipcu’87 zatrudniono na stanowisko trenera wschodzącą gwiazdę w tym fachu- Arsene Wengera. Pierwszy swój sezon zakończył już jako Mistrz Francji. Odniósł również pierwszy sukces na arenie europejskiej. Jego podopieczni odpadli dopiero w ćwierćfinale Ligi Mistrzów po przegranej walce z Galatasarayem Stambuł. W maju 1989r. „Czerwono- Biali” ulegli 3:4 Olympique Marsylia w finale PF, ale dzięki mistrzostwu „olimpijczyków” ASM dostało szansę gry w Pucharze Zdobywców Pucharów. Tam dotarli do półfinału, gdzie „Arsene team” zmierzył się z włoską Sampdorią Genua. W 1991r. miał nastąpić rewanż. Po raz kolejny w finale Pucharu Francji zmierzyły się jedenastki OM i ASM.
Tym razem na Parc de Princes lepsi okazali się podopieczni Wengera. Wówczas ten Francuz miał do dyspozycji: Jean- Luca Ettoriego (17 lat w jednym klubie), Marcela Diba, Luca Sonora, Claude Puel’a, Geralda Passi’ego, Rogera Mendy’ego, George’a Weaha oraz Ramona Diaza. Wyżej wymienieni zawodnicy stanowili o sile drużyny, byli oni po prostu „olejem napędowym” . Po tym jak w sezonie 1990/91 AS Monaco zdobyło Puchar Francji kibice po raz kolejny uwierzyli w swoich pupilków. „Wiara czyni cuda”- tak rzekł mawiać pewien filozof. Stało się tak jak w jego zdaniu. W PZP wyeliminowali oni (chronologicznie) Swansea’ę FC, Norkopping IFK,
AS Romę oraz w półfinale Feyenoord Rotterdam. W finale na Estadio Luz w Lizbonie spotkali się oni z Werderem Brema. Niestety polegli. Dzięki wykryciu afery korupcyjnej, w której brali udział działacze Marsylii i zdegradowaniu klubu z Lazurowego W ybrzeża AS Monaco dostało szansę występów w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Przeszli je jak burza, pokonując AEK Ateny i Steauę Bukareszt. Francuzi nie mieli zbyt wymagającej grupy, bowiem trafili do niej razem z FC Barceloną, Galatasarayem Stambuł oraz Spartakiem Moskwa. Wyszli z niej bez problemów i dopiero w półfinale ulegli AC Milan. Kłopoty kadrowe (kontuzje Klinsmanna, Scifo, Viauda, Puchar Narodów Afryki na który pojechał Victor Ikpeba) sprawiły, że AS Monaco poczyniało sobie coraz gorzej.
Po spędzeniu na Stade Louis II 7-miu lat, Arsene Wenger podaje się do dymisji, którą przyjęto. Zastąpił go niegdyś znakomity bramkarz ASM- Jean – Luc Ettori. Wkrótce zastąpił go Jean Tigana, który wniósł wiele do upadającego teamu. W sezonie 1995/96 królem strzelców Ligue 1. zostaje Brazylijczyk Sonny Anderson, który wyrósł na nową gwiazdę . Rok później ASM sięgnęło po 6-ty tytuł Mistrza Francji. Wówczas wszyscy obawiali się takich zawodników „Rouge & Blanc” jak: Sylvain Legwinski, Sonny Anderson, Thierry Henry, Emmanuel Petit, Ali Benarbia, Victor Ikpeba i Patrick Blondeau. Widać, że większość tych graczy gra ofensywnie. Tak też grała cała drużyna, która strzeliła w „mistrzowskim sezonie” aż 69 goli.
Dobrze im się wiodło w Pucharze UEFA- dotarli do półfinału, gdzie zostali wyeliminowani przez Inter Mediolan. Ostatni tytuł mistrzowski AS Monaco zdobyło w sezonie 1999/00. Ostatnio kolejny były piłkarz objął stanowisko trenerskie w ASM. Jest nim Didier Deschamps. Zatrudnił on do szkolenia bramkarzy Jeana- Luca Ettoriego, co zaowocowało dobrą grą mało znanego Włocha, Flavio Romy. DD postawił na młodzież. Zakupił Squilacciego, Cubillera, Evrę, czy Plasila. To przyniosło oczekiwany efekt. W sezonie 2002/03 AS Monaco zostało wicemistrzem Francji. Niedawno ciężkiej kontuzji doznał idol kibiców Monaco- Shabani Nonda. Być może nie zagra on do końca sezonu. Jest to wielkie osłabienie dla ASM, ale miejmy nadzieję, że udanie zastąpi go Adebayor do współki z Camarą albo Plasilem. DD ostrzy sobie zęby na kogoś z dwójki Morientes – Carew. Ostatecznie do ASM przyszedł „El Moro” grając wyśmienicie w sezonie 2003/04, w którym to ASM bardzo dobrze zaprezentowało sie w Lidze Mistrzów. Najpierw wychodząc z grupy, pokonując m.in. 8:3 Deportivo La Coruna, później pokonując Chelsea Londyn czy Real Madryt w spaniałym stylu!
Ostatecznie AS Monaco zakończyło sezon z dorobkiem finału LM, gdzie niestety uległo FC Porto 3:0 oraz 3. miejscu w tabeli zapewniając sobie jedynie kwalifikacje do LM w przyszłym sezonie. Po odejściu gwiazd, tj. Morientesa, Rothena, Prso, Marqueza, Graxa, Guily, Ibarry AS Monaco napotkało na trudności w kolejnym sezonie, nie było już tak zgranych i doświadczonych graczy, „Książęta” zaopatrzyły się w Saviolę (wypożyczony z Barcy) oraz Kallona. To oni mieli uleczyć sytuację w klubie i odnieść zwycięstwo! Jednak to się nie udało, ASM nie poszło najlepiej w europejskich pucharach, a w lidze zajeli dopiero 4. miejsce, które zapewniało kwalifikacje do LM. Obecny sezon, to pasmo nieszczęść, najpierw niedostanie się do LM (Betis Sevilla – 0:1 i 2:2), porażki w lidze oraz zła sytuacja w klubie, przez co do dymisji podał się bardzo zasłużony trener Didier Deschamps.
Kryzys Po jego odejściu w klubie zapanował chaos, w ciągu kilku lat zatrudniono i zwalniano trenerów za złe wyniki. Sam klub plasował się w okolicach środka tabeli, „szczęsliwie” kończąc sezon o być albo nie być. W 2008 roku Jérôme de Bontin, główny akcjonariusz klubu, odmłodził klub ASM, zostało sprowadzonych kilku utalentowanych piłkarzy m.in. Park Chu-Young. Klub zakończył sezon w środku tabeli a sam Bontin zrezygnował z posady. Zastąpił go bankier Etienne Franzim. ale nie udało mu się podźwignąć klubu. Jak łatwo się domyśleć skoro mówimy o zarządcach klubu, to z jego wynikami nie było ww tym okresie też najlepiej.
AS Monaco zostało zdegradowane do roli ligowego średniaka, a częste zmiany trenerów (od finału Ligi Mistrzów: Jean Petit, Francesco Guidolin, Laszlo Boloni, Laurent Banide, Raymundo Ricardo, Guy Lacombe, Laurent Banide)tylko pogłębiały kryzys, owocem którego był spadek do drugiej ligi w sezonie 2010/2011.) W lipcu 2009 roku, brazylijski trener Ricardo Gomes został zastąpiony przez byłego trenera Cannes i Rennes – Guy’a Lacombe, trener odrazu zastąpił nieptrzebnych graczy tymi młodymi takimi jak: Cédric Mongongu, Serge Gakpé, Vincent Muratori, Frédéric Nimani, Nicolas N’Koulou, Yohan Mollo i Yohann Thuram-Ulien.
Na zapleczu Ligue1, Monaco również zawodziło i gdy wydawało się, iż klub rozpadnie się całkowicie, na przełomie 2011 i 2012 roku nowym właścicielem zespołu został rosyjski multimiliarder Dmitrij Rybołowlew (93 na liście najbogatszych wg. Forbes), zobowiązując się do zainwestowania przynajmniej 100 milionów euro w ciągu następnych czterech lat. W 2012 roku na stanowisku trenera Laurent Banide został zastąpiony przez Marco Simone. Zimą klub pozyskał młodziutkiego napastnika Emmanuela Rivière. Ostatecznie zespół prowadzony przez włoskiego szkoleniowca bez problemu poradził sobie w Ligue 2. W sezonie 2013/14, gdy ASM powróciło do Ligue 1 Rosjanin przekroczył ten budżet sprowadzając do klubu Rademela Falcao, Ricardo Carvalho, João Moutinho, Jamesa Rodrígueza, Érica Abidala, Geoffreya Kondogbie, Jérémiego Toulalana oraz Nicolasa Isimat-Mirina za łączną kwotę 160 mln euro. Nowym trenerem klubu został Claudio Ranieri. Po sprowadzeniu tylu nowych, utalentowanych zawodników przyszedł czas na przewietrzenie kadry, czyli tzw. porządki. Klub opuścili Adriano, Carl Medjani, Aleksandros Dziolis, Ibrahima Touré oraz Nampalys Mendy.
AS Monaco swój pierwszy mecz w Ligue 1 rozegrało 10 sierpnia 2013 roku przeciwko Bordeaux. Mecz zakończył się zwycięstwem 2:0. W drugiej kolejce zespół ponownie wygrał, tym razem wysoko gromiąc Montpellier 4:1. Po 9 kolejkach zespół zajmował pierwsze miejsce w tabeli. 22 września na Parc des Princes rozegrał się mecz pomiędzy ASM a Paris Saint-Germain. W 5 minucie meczu na prowadzenie wyszło PSG po bramce Zlatan Ibrahimovicia. Piętnaście minut później po pięknie wykonanym rzucie rożnym Radamel Falcao zdobył wyrównującą bramkę. Ostatecznie spotkanie zakończyło się remisem i podziałem punktów między obie drużyny. W sezonie 2013/2014 AS Monaco uplasowało się na drugim miejscu, tuż za Paris Saint Germain.
źródło: ASMonaco..pl
zdjęcia: asmfc.com, uefa.com