Delio Onnis (ur. 24 marca 1948 r. w Giuliano di Roma we Włoszech) – były argentyński piłkarz i trener, grający na pozycji napastnika. Najlepszy w historii strzelec Ligue 1 (299 goli). Legenda AS Monaco. Urodził się w Giuliano di Roma we Włoszech, ale swoją przygodę z futbolem rozpoczął jako 15-latek w klubie Almagro Buenos Aires. W 1966 zadebiutował w pierwszym zespole tego klubu. Dwa lata później został zawodnikiem Gimnasia y Esgrima La Plata, w której grał przez 3 kolejne sezony. W 1971 wyjechał do Francji, by grać w Stade Reims. Dobra gra i wysokość skuteczność sprawiły, że dwa sezony później został zawodnikiem AS Monaco. W czasie gry w tym klubie dwukrotnie zostawał królem strzelców ligi, w sezonach 1974/1975 i 1979/1980. Zdobył wspólnie z drużyną mistrzostwo ligi w sezonie 1977/1978 i puchar kraju w sezonie 1979/80. W ciągu 7 lat w klubie z Księstwa Monako rozegrał 232 spotkania i strzelił 157 bramek. Następnym jego klubem był Tours FC. Podczas gry w tym zespole dwukrotnie zostawał królem strzelców ligi, w sezonach 1980/1981 i 1981/1982. W 1983 został zawodnikiem klubu SC Toulon, w barwach którego został królem strzelców w sezonie 1983/1984 ex-aequo z Patrice Garandem z AJ Auxerre. Łącznie w 481 spotkaniach rozegranych w Ligue 1 strzelił 299 bramek, co czyni go najlepszym strzelcem w historii ligi. W 1986 zakończył karierę piłkarską. W 1990 roku został trenerem klubu, w którym spędził trzy ostatnie lata swojej kariery, czyli SC Toulon. Pracę zakończył rok później. Od 1992 do 1995 prowadził drużynę Paris FC. W barwach Monaco zdobył 157 goli.
Osiągnięcia:
Mistrzostwo Premier Division (1): 1977/1978
Puchar Francji (1): 1979/1980
Król strzelców Premier Division (5): 1974/1975, 1979/1980, 1980/1981, 1981/1982 i 1983/1984
Lucien Cossou (ur. 29 stycznia 1936 w Marsylii) – francuski piłkarz pochodzenia benińskiego, występujący na pozycji pomocnika.
Z zespołem AS Monaco dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Francji (1961, 1963) i również dwukrotnie Puchar Francji (1960, 1963). W reprezentacji Francji w latach 1960-1964 rozegrał 6 meczów i strzelił 4 gole. Jego gra w tamtych czasach zadziwiała kibiców Monaco, zawodnik był niezwykle szybki i miał znakomity przegląd pola.
W AS Monaco rozegrał aż 161 spotkań w których strzelił ponad 100 goli. Na swoim koncie w zespole Les Asemistes miał również ponad 80 asyst, co czyniło go niewątpliwie najlepszym pomocnikiem w klubie.
W reprezetancji Francji rozegrał 6 spotkań w których strzelił 4 gole. W późniejszym czasie ze względu na problemy polityczne nie wystąpił już więcej w reprezentacji Francji.
Jean Petit (ur. 25 września 1949 w Tuluzie) – były francuski piłkarz występujący na pozycji pomocnika. Obecnie asystent Claudio Ranieriego w AS Monaco.
Petit jako junior grał w zespołach Toulouse FC oraz Luchon. W 1969 roku trafił do drugoligowego AS Monaco. W 1971 roku awansował z klubem do ekstraklasy. W 1972 roku powrócił z nim do drugiej ligi, ale w 1973 ponownie awansował do ekstraklasy. W 1978 roku Petit zdobył z zespołem mistrzostwo Francji. W 1980 roku wygrał z nim rozgrywki Pucharu Francji, po pokonaniu w jego finale 3:1 zespołu US Orléans. W 1982 roku ponownie zdobył z klubem mistrzostwo Francji. W tym samym roku zakończył karierę.
W reprezentacji Francji Petit zadebiutował 8 października 1977 w zremisowanym 0:0 towarzyskim meczu ze Związkiem Radzieckim. W 1978 roku został powołany do kadry na Mistrzostwa Świata. Zagrał na nich w wygranym 3:1 meczu z Węgrami. Z tamtego turnieju Francja odpadła po fazie grupowej. W latach 1977-1980 w drużynie narodowej Petit rozegrał w sumie 12 spotkań i zdobył jedną bramkę.
Youri Djorkaeff (ur. 9 marca 1968 w Lyonie) – były francuski piłkarz, grający na pozycji ofensywnego pomocnika, wraz z reprezentacją Francji zdobył mistrzostwo świata 1998 oraz mistrzostwo Europy 2000. Ojciec piłkarza, Jean Djorkaeff występował w reprezentacji Francji na Mistrzostwach Świata 1966, prowadził również reprezentację Armenii. Był pierwszym francuskim piłkarzem występującym w amerykańskiej lidze.
Djorkaeff jest Francuzem z korzeniami ormiańskimi (po linii matki) oraz kałmucko-polskimi (ze strony ojca). Bogatą karierę klubową rozpoczynał w 1984 we francuskim klubie Grenoble Foot 38. W 1989 roku został zawodnikiem klubu Ligue 1 RC Strasbourg, zaś w 1990 słynnego AS Monaco. Tam grał przez 5 lat, a w 1994 został królem strzelców Ligue 1 z 20 bramkami na koncie. W 1995 roku przeniósł się do Paris Saint-Germain, jednak tutaj nie zagrał zbyt długo, gdyż już w 1996 podpisał kontrakt z gigantem włoskiej Serie A Interem Mediolan. W Interze występował do 1999, kiedy to wyjechał do Bundesligi, do klubu 1. FC Kaiserslautern. W 2002 roku zaskoczył wszystkich podpisując kontrakt z cieszącym się sławą z powodu brutalnej i mało wytrawnej gry angielskim klubem Premier League Bolton Wanderers. Djorkaeff zdołał jednak odmienić oblicze gry klubu w czasie dwóch sezonów tam spędzonych. W 2004 roku został sprzedany do Blackburn Rovers, skąd jednak odszedł po rozegraniu zaledwie trzech meczów. W lutym 2005 podpisał kontrakt z klubem Major League Soccer New York/New Jersey MetroStars, stając się pierwszym francuskim piłkarzem w amerykańskiej lidze. W 2005 wybrano go MVP ligi, w której zdobył 10 goli i zaliczył 7 asyst.
Do osiągnięć międzynarodowych Youriego Djorkaeffa należą Puchar Zdobywców Pucharów, zdobyty z Paris Saint-Germain w 1996 oraz Puchar UEFA z Interem Mediolan w 1998 roku. Wraz z drużyną narodową zdobył tytuł mistrza świata i Europy, grał również na Mistrzostwach Europy 1996 oraz na Mistrzostwach Świata 2002. Dla reprezentacji Francji zagrał 82 razy i zdobył 28 bramek.
30 października 2006 roku zakończył sportową karierę.
Sonny Anderson da Silva Nilmar (ur. 19 września 1970 w Goiatubie) – były brazylijski piłkarz występujący na pozycji napastnika. W przeszłości grał w takich zespołach jak Olympique Marsylia, AS Monaco, FC Barcelona i Olympique Lyon. Karierę zakończył w 2006 roku w katarskim klubie Al-Gharrafa. 11 maja 2007 roku w Lyonie odbył się towarzyski mecz jubileuszowy Andersona pomiędzy Olympique Lyon i drużyną złożoną z przyjaciół piłkarza, który zakończył się wynikiem 3:5. Anderson zagrał w obydwu drużynach po 45 minut, a dla zespołu swoich przyjaciół strzelił hat-tricka. Obecnie pracuje jako asystent trenera w klubie Neuchâtel Xamax.
W AS Monaco jego gra była uważana za jedna z najlepszych w jego karierze klubowej. W AS Monaco rozegrał ponad 91 spotkań i strzelił ponad 51 goli.
Drużynowe:
Mistrz Brazylii 1989 z Vasco da Gama
Mistrz Szwajcarii 1994 z Servette Genewa
Mistrz Francji: 1997 z Monaco, 2002 i 2003 z Lyonem
Mistrz Hiszpanii 1998 i 1999 z Barceloną
Superpuchar Europy 1997 z Barceloną
Puchar Króla 1998 z Barceloną
Puchar Ligi Francuskiej 2001 z Lyonem
Superpuchar Francji 2002 z Lyonem
Puchar Intertoto 2004 z Villarrealem
Indywidualne:
Król strzelców ligi szwajcarskiej 1993
Król strzelców ligi francuskiej 1996, 2000 i 2001
Król strzelców ligi katarskiej 2005
Jean-Luc Ettori (ur. 29 lipca 1955 roku w Marsylii) były francuski bramkarz, który całą karierę spędził w AS Monaco. W latach 1980-1982 dziewięciokrotnie wystąpił w reprezentacji Francji. Brał udział w Mistrzostwach Świata w 1982 roku.
Onnis zapisał się w kartach historii jako najlepszy bramkarz w swojej kategorii wiekowej, był obdarzony niesamowitym refleksem. W historii samego klubu jest uważany za najlepszego bramkarza.
Manuel Marcel Amoros (ur. 1 lutego 1962 w Nîmes) – były francuski piłkarz, występujący na pozycji obrońcy. Z reprezentacją Francji zdobywca mistrzostwa Europy w 1984 roku i brązowego medalu Mistrzostw Świata 1986. Od 2010 roku jest selekcjonerem reprezentacji Komorów.
W drużynie narodowej zadebiutował w wieku dwudziestu lat 23 lutego 1982 roku w towarzyskim meczu z Włochami. Kilka miesięcy później selekcjoner Michel Hidalgo włączył go do kadry jadącej na mistrzostwa świata. W 1984 roku 22-letni Amoros miał być liderem formacji defensywnej Trójkolorowych w czasie mistrzostw Europy, ale już w pierwszym meczu – z Danią – otrzymał czerwoną kartkę. Zastąpił go Jean-François Domergue, który właśnie wtedy przeżywał swoje najlepsze piłkarskie dni. W efekcie Amoros zagrał jedynie 105 minut w czasie tego turnieju. Dwa lata później był już podstawowym zawodnikiem drużyny narodowej, która na Mundialu 1986 zdobyła brązowy medal.
W latach 1982-1992 w reprezentacji rozegrał 82 mecze i strzelił 1 gola.
Sukcesy:
mistrzostwo Francji 1982 i 1988 oraz Puchar Francji 1985 z AS Monaco
mistrzostwo Francji 1990, 1991 i 1992, finał Pucharu Francji 1991 oraz finał Pucharu Mistrzów 1991 z Olympique Marsylia
mistrzostwo Europy 1984, III miejsce na Mundialu 1986 oraz IV miejsce na Mundialu 1982 z reprezentacją Francji
W pierwszej lidze francuskiej rozegrał 429 meczów.
Michel Hidalgo (ur. 22 marca 1933 w Leffrinckoucke), francuski były piłkarz, obecnie trener piłkarski, były selekcjoner reprezentacji Francji, którą doprowadził do mistrzostwa Europy w 1984 roku. Hidalgo urodził się i wychował w Normandii, gdzie rozpoczynał swoją karierę piłkarską. W 1952 zdobył z klubem US Normande mistrzostwo Normandii juniorów. W tym samym roku został s
przedany do Le Havre AC, skąd trafił do czołowego wówczas klubu Ligue 1 Stade de Reims, z którym zdobył w 1955 mistrzostwo Francji, zaś w 1956 wystąpił w finale pierwszej edycji Pucharu Europy Mistrzów Krajowych, w którym strzelił nawet bramkę, jednak jego drużyna przegrała 4:3 z Realem Madryt.
W 1957 został zawodnikiem AS Monaco, z którym dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Francji {1961 i 1963) oraz Puchar Francji (1960-1963). W 1962 rozegrał swój jedyny mecz w reprezentacji narodowej, zaś w 1966 zakończył karierę piłkarską i zajął się trenowaniem.
Hidalgo rozpoczynał karierę trenerską od pracy z rezerwami AS Monaco. 27 marca 1976 zastąpił Stefana Kovacsa na stanowisku trenera reprezentacji Francji. Hidalgo stworzył jedną z najlepszych drużyn w historii Francji, występował u niego m.in. Michel Platini. Pod wodzą Hidalgo drużyna narodowa grała w półfinale Mistrzostw Świata 1982, gdzie uległa w meczu o 3. miejsce Polsce 2:3. W 1984 wywalczył z drużyną narodową mistrzostwo Europy po finale z Hiszpanią. Po tym sukcesie zastąpił go Henri Michel, zaś Hidalgo został dyrektorem technicznym federacji piłkarskiej. W latach 1986-1991 był menedżerem klubu Olympique Marsylia. Z posady zrezygnował i zajął się pracą w telewizji, był m.in. ekspertem w programie „Demain c’est foot”. W 2004 objął na krótko reprezentację Konga.
David Trezeguet (ur. 15 października 1977 w Rouen) – francuski piłkarz argentyńskiego pochodzenia. Występuje na pozycji napastnika w Pune City. Jest synem byłego argentyńskiego piłkarza Jorge Trezegueta, który grał we Francji, gdy urodził się David. Młody Trezeguet dorastał i zaczynał karierę w ojczystym kraju swojego ojca. Od 2000 roku żonaty z Beatrice, z którą ma syna Aarona.
Po wyjeździe z Argentyny grał w AS Monaco, w którym zaczynał wielką karierę. Stworzył w tym klubie świetny atak z Thierrym Henry, będący później podporą francuskiej kadry narodowej. W 2000 roku odszedł do Juventusu, w którego barwach występował przez dziesięć lat, tworząc znakomity duet z kapitanem Juventusu – Alessandro Del Piero.
Z tym klubem trzykrotnie zdobył mistrzostwo Włoch i zagrał w przegranym finale Ligi Mistrzów z Milanem w 2003, kiedy to nie wykorzystał rzutu karnego. 28 sierpnia 2010 roku za porozumieniem stron rozwiązał kontrakt z Juventusem.
30 sierpnia 2010 roku piłkarz podpisał kontrakt z Hércules Alicante. W grudniu 2011 podpisał dwuletni kontrakt z drugoligowym wówczas River Plate.
W 2013 roku został wypożyczony na rok do Newell’s Old Boys. 2 listopada David zdobył swoją 300 i 301 bramkę w karierze. Trezeguet zdobył oba gole w końcowym kwadransie spotkania z Colón. Jego zespół przegrywał już 0:2, ale dzięki skuteczności Francuza zremisował 2:2 i uratował jeden punkt.
Z reprezentacją Francji wygrał mundial w 1998 i Mistrzostwa Europy w 2000 (strzelił złotego gola w dogrywce finałowego meczu z Włochami). Wystąpił też na mundialu w 2002 i na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2004, ale tam nie odniósł już ze swoją kadrą sukcesów. Na mundialu w Niemczech wraz z reprezentacją Francji dotarł do finału, gdzie, w meczu z Włochami nie trafił karnego w konkursie „11”. W marcu 2004 znalazł się na liście 125 piłkarzy stulecia FIFA.
Wkrótce biografie:
Thierry Henry
Fabien Barthez
Lucas Bernardi
Flavio Roma
Ludovic Giuly
Fernando Morientes
Patrice Evra
Gael Givet
Lilian Thuram
Victor Ikbeba
Jurgen Klinsmann
Marco Simone
Marcelo Gallardo
Claude Puel